joris-en-pauline.reismee.nl

Afscheid

En toen was de dag van vertrek aangebroken. Wat kan je van kinderen gaan houden in 3 weken. 3 weken? Het is nauwelijks voor te stellen dat we drie weken geleden pas aan kwamen! Ook de laatste week is weer vol van ups en downs geweest. Het was zo leuk met de kinderen (meestal) Ik (we) heb(ben) zoveel lol met ze gehad. Zo is er een meisje, Zoe genaamd, van 6 jaar. Een feest is ze. 's Ochtends vraag ik aan haar: " hoe gaat het met jou? 'Geeeel goed' antwoord ze dan met een grijns van oor tot oor. Haar mimiek is zo geweldig dat ze acteur zou moeten worden. Ze is een sterke power meid. En een genot om om je heen te hebben. Dan is er Loveshar, een geweldige meid van 9 met een houten been. Altijd vrolijk, komt regelmatig even een knuffel halen en is altijd bereid de kleineren te helpen. Yvonne, 8 jaar, vind het best moeilijk om mij te delen af en toe. zij is altijd in voor spelletjes als hinkelen, touwtje springen, elastieken e.d., en is helemaal gelukkig als ik verhaaltjes voorlees. Obruni en Noah, twee jongetjes van ongeveer 2 jaar, wat hebben die een lol als ik ze op schoot neem en 'ik heb m'n wagen volgeladen' met ze doe. Of ze in hun nek 'zubbr' (dat is een soort geluidje maken) Of als ik ze in het rond slinger tot ze als dronkemannetjes rondlopen. Ze gieren het uit. Christian, die vorige week gebracht werd met zijn zusje. Hij was zo stil de eerste week. Nu verteld hij me met zijn zachte stemmetje allerlei dingen in het Twi (fante, hun taal) terwijl zijn handje stevast de mijne zoekt. Ik praat terug in het nederlands, want het maakt niet uit wat ik zeg, zolang ik er maar ben. Joshua, een jongen van ongeveer 9, die steeds weer even onder mijn arm kruipt. Maile, een jongen van 12 die graag even komt knuffelen. Pamala die we naar het hospitaal brachten, en Martha, een schat van 12, die malaria bleek te hebben maar zich groot hield totdat ik haar meenam naar de dokter. Haar stille tranen zullen me lang bij blijven. Het zijn er veel te veel om op te noemen. Joris heeft met ze gevoetbalt, gestoeid, geknuffeld, gespeeld, gerend. En misschien is dat wel het allerbelangrijkste dat je als vrijwilliger brengt. Deze kinderen zijn niet gewent te knuffelen, daar hebben de werkers doorgaans geen tijd voor/kaas van gegeten. En juist het fysieke, lichamelijke contact en het spelen met elkaar werd zo enorm gewaardeerd door de meesten. Dat hebben we in ieder geval gebracht. En beiden zijn we van ze gaan houden.

Gisteren hebben we afscheid genomen met pannekoeken en balonnen even was het een enorm feest voor alle kinderen. Tot vanochtend. Toen bleek er geen eten meer te zijn voor de kinderen. Ook is er geen drinkwater meer (de pomp is kappot) Wat was ik gefrustreerd: waarom vertellen ze me dat allemaal niet? Dan had ik geen pannenkoeken gebakken maar rijst voor ze gekocht, of de pomp vervangen! Hoe kun je weggaan als er kinderen huilen van de honger? Niet dus. Rijst gekocht, wat dingen voor de saus en rond 12 uur konden ze iniedergeval hun magen weer vullen. Voor vanavond en de komende twee weken hebben we iets geregeld met de foundations zodat ze voorlopig weer blije kinderen kunnen zijn.

Gelukkig is het me vanmorgen gelukt om een goed gesprek te hebben met George. Hij heeft een tijd voor de orphanage gewerkt als boekhouder, vader, aanspreekpunt etc etc, maar werd ontslagen omdat hij te duur was en vervangen door een mijns inziens compleet niet capabele kracht. Hij is langs blijven komen en contact blijven houden. We hebben gesproken over wat er mijns inziens hoed en niet goed ging/gaat in Nyameke en het ziet er naar uit dat hij terug gaat komen. Gelukkig. Ondertussen heb ik dus contact met allerlei mensen die het weeshuis steunen en/of een warm hart toe dragen. Ik hoop en vertrouw er op dat het tij gekeerd wordt en de kinderen niet meer zonder eten, drinkwater en medische zorg zullen zitten in de toekomst. Laat me tegelijkertijd ook helder zijn over de bewondering die ik voor een heleboel mensen heb daar. Madam Charity heeft 15 jaar geleden het weeshuis opgestart met 4 kinderen. Dag en nacht is ze aanwezig. Ze slaapt, eet, drinkt met de 80 kinderen en ze is 70! De werkers zijn ook dag en nacht beschikbaar, geen vakantie of weekend vrij, en ze doen wat ze kunnen met de beschikbare middelen. Leerkrachten niet uitgezonderd. Dus afgezien van een paar volwassenen die ik liever mijdt, niet snap en of niet helemaal vertrouw doen ze allemaal hun best.

Enfin, na deze enerverende ochtend hebben de kinderen ons 'uitgezongen'. Met een lach en wat tranen hebben we ze achter gelaten. Nu zijn we weer terug in het zelfde hotel als waar we de eerste nacht in Ghana verbleven. Toen moest ik wennen aan alle geluiden die de hele tijd overal klonken. Nu voelt de stilte oorverdovend. Toen vond ik de koude douche niet prettig, nu voelt die weldadig na ons gepoedel met emmertjes. Wat een wereld van verschil hebben de afgelopen 3 weken ons laten ervaren.

Komende week reizen we nog wat door Ghana en volgende week keren we terug naar Nederland. En wie weet komen we ooit nog eens terug naar Nyameke orphanage

Reacties

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active