Afgelopen weekend zijn Joris en ik er even tussenuit geweest. De reis (voor het eerst zonder begeleiding) was al een belevenis op zich. Om te beginnen is het hier redelijk zinloos om te vragen hoeveel kilometer het is naar je bestemming. Grote delen van de wegen zijn namelijk wel geasfalteerd, maar vervolgens zo beschadigd dat het meestal aardig wat rijvaardigheid vereisd om om de gaten heen te rijden. Op sommige stukken kun je zelfs beter naast de weg rijden. Dat maakt dat, hoewel je hier rechts hoort te rijden, we ook regelmatig aan de overkant van de weg rijden. En natuurlijk gaat de vaart er aardig uit als je van links naar rechts moet hobbelen. De juiste vraag is dus: hoe lang duurt het om daar te komen. En ook dat is, zeker als je moet overstappen niet echt te zeggen. De tro tro (busje) vertrekt erg onregelmatig. Zo hebben we in het weekend op een gegeven momet 2,5 uur in een trotro gezeten voordat hij vertrok.

Enfin. We hadden behoefte aan een wat prikkelarmere omgeving. Het werd Kakum national park. Inderdaad een stuk rustiger. Geen krekels 's nachts en een douche! Warm stromend water hebben ze hier volgens mij nergens, maar zelfs een koude douche voelde weldadig na het badderen met emmertjes water. De volgende dag hebben we Elmina castle bezocht. Het ford dat de nederlanders gebruikten om slaven door te sluizen naar de rest van de wereld. Indrukwekkend!

Bij terugkomst wachtte ons een nare verrassing. In een vorige blog had ik geschreven over Fie, het jongetje dat niet kon praten. Hij bleek afglopen zaterdag een eindje verderop in de rivier te zijn gevonden. Verdronken. Iedereen hier was ontdaan. Wij ook. Fie was een lief jongetje wat een week voor ons was aangekomen. Achtergelaten door niemand wist wie. Hij was nog wat verlegen toen wij aankwamen, maar op een of andere manier kreeg ik makkelijk contact en heeft hij de eerste dag de hele tijd aan mijn hand gelopen. Ook daarna zochten we elkaar steeds op. Ook Joris had een zwak voor hem. Helaas is de operatie dus niet meer nodig.

Omdat ook in Ghana kinderen niet horen te verdrinken werd madame Charity (moeder/oprichtster van het weeshuis) gearresteerd. Maandag bezochten we haar in de cel. Nou, dan hebben nederlandse gevangenen het best luxe. Gelukkig was de volledig lege cel wel schoon. Mensen kunnen het politiebureau in en uit lopen. Dat maakt het al met al een best 'gezellige' plek. Omdat zij zelf voor eten moet zorgen ( wel fijn dus als je conectie's hebt als je in de cel beland) hebben we 10 cedi (3 euro) voor haar achter gelaten.

En dan zijn we nauwlijks bekomen van dit avontuur, stopt er dinsdag een auto op het terrein. (Madam Charaty is ook weer vrij) Twee mannen stappen uit met drie kinderen. De jongste man is duidelijk aangedaan. Er staat een groepje volwassenen te praten met elkaar. De oudere man maakt zich los uit het groepje en komt naar mij toe als ik langs loop. Hij stelt zich voor als de oom van de jongere man. De vrouw van zijn neef is vanmorgen verdwenen. Men weet niet waar ze is. De man moet nu voor zijn 3 kinderen zorgen, maar moet ook werken. Omdat ze geen andere mogelijkheid zien hebben ze besloten de jongste twee, een meisje van nog geen jaar en een jongetje van nauwlijks 2 hier achter te laten. De oudste dochter gaat al naar school en kan daarom bij hem blijven. Het is hartverscheurend te zien hoe dit gezinnetje uit elkaar getrokken wordt. Het kleine meisje gilt en krijst, de oudste probeert haar zusje vast te houden, het jongetje is heeel erg stil en kijkt angstig om zich heen. En de vader, die weet zich duidelijk geen raad. Het huilen staat hem nader dan het lachen. Het afscheid is voor iedereen zwaar.

Ondertussen zijn we weer een dag verder. De twee nieuwe kindjes lijken zich al wat neer te leggen bij de nieuwe situatie. In ieder geval zie ik ze spelen en lachen. Vandaag hebben we ook de omheining verbeterd. Er zijn nieuwe poorten in de omheining geplaatst om te zorgen dat allen (kleine) kinderen op het terrein blijven. dat maakt de omgeving al een stuk veiliger.