Het heeft even geduurd voordat we echt onze draai hadden gevonden, maar uiteindelijk dus toch de laatste week hebben we echt heel veel plezier hier. Joris kon met het voetballen gelijk lekker meespelen, maar zelfs voetballen gaat vervelen als dat het enige is wat je doet. Nu ravot, stoeit, knuffelt hij wat af met de jongere kinderen en kletst hij er op los met de oudere.

Nog steeds wassen we heel wat af (Ik heb zowaar eelt op mijn handen gekweekt) en eigenlijk is dat wel lekker. Het geeft structuur aan de dag. En het is best fijn iets te 'moeten' doen. Want de rest moeten we eigenlijk allemaal zelf bedenken. Juist dat maakte dat het wel even zoeken is geweest in het begin.

Nu wordt het dus eigenlijk pas echt leuk. Met enige regelmaat hebben we een creatieve middag. De kinderen zijn daar eigenlijk allemaal dol enthousiast over. Gelukkig had ik heel veel vouwblaadjes en stiften meegenomen. Samen met de lijm en scharen is dat eigenlijk al genoeg. We hebben monstertjes, kraanvogels, peper en zoutvaatjes etc. gemaakt. Maar ook gewoon tekenen en kleuren vinden ze heerlijk. Daar kan ik echt helemaal mijn ei in kwijt; ik vind het heerlijk zo met ze bezig te zijn, en ook Joris heeft het dan naar zijn zin.

Een ander ding waar ze wild van worden is voorlezen. De bibliotheek zit hier altijd op slot totdat een (bijna) volwassene tijd heeft om met de kids te lezen. Guess what, dat gebeurt dus zelden. Dus... Zodra ik om de sleutel vraag 's middags verzamelen zich al kinderen om mij heen. Dan loop ik naar de bibliotheek om de deur te openen. De ervaring heeft me inmiddels geleerd dat het goed is een iets ouder kind als deurwachter aan te wijzen, want het liefst zouden ze met z'n allen naar binnenstormen en alle boeken uit de kast bekijken. Ik ga dus met een paar kinderen naar binnen en dan zoeken we een boek uit (liefst binnen 2 minuten, anders wordt het wel heel zwaar voor de deurwachter) tegen de tijd dat ik onder de boom heb plaats genomen buitelen er ten minste 15 kinderen over elkaar en over mij heen. Ik heb geprobeerd ze een kring te laten maken, maar dat is onbegonnen werk. Dus laat ik ze maar, zolang ze mij wat ruimte geven en een beetje stil kunnen zijn. Hoe dan ook; dat leesuurtje wordt enorm gewaardeerd! En zo hebben onze dagen dus ook eat meer vorm gekregen en genieten we steeds meer van het leven hier.

Overigens ben ik de kok uit het hotel van de eerste 2 dagen heel dankbaar voor zijn les over het wachten (dat doen ghanezen niet; als een trotro 2 uur later vertrekt ontmoeten ze mensen, beleven ze dingen) Ik zit hier regelmatig te 'beleven' en te 'ontmoeten'. En dat is eigenlijk best lekker. (Want GMT staat hier idd voor Ghanian maybe time)

Omdat een aantal van de oudste kinderen (14,15, jaar) al vakantie hadden terwijl de jongeren nog naar school moesten (en geopperd werd dat Joris en ik eigenlijk ook Big Tree, hier in de buurt zouden moeten bekijken) leek het me een leuk idee die oudsten mee te nemen als een soort excursie/schoolreisje. Mn ook omdat een aantal van deze groten veel meehelpen in de orphanage. Ze maaien gras met een kapmes (heel zwaar werk) kappen hout voor het vuur, halen de hele dag door water voor alle was momenten, voor de keuken en het drinken, en nemen waar nodig de kleintjes onder hun hoede. In de eerste instantie zouden er ongeveer 10 kids meegaan. Dat zijn er 26 geworden (leeftijd 11+ zeg maar). Met Atta (een soort begeleider/vader hier) Joris, ik, de bestuurder en doorman (dat is de man die de schuifdeur van de bus bedient als hij dienst doet als lijnbus, ook wel conducter genoemd) dus 31 mensen. Allemaal tegelijk in zo'n trotro. Dat was stapelen dus. En de rit bleek ongeveer 1uur en 40 minuten te zijn!! Dat alleen was al een belevenis.

Voor de meeste kinderen was het de eerste keer dat ze ergens naar toe gingen. (Anders dan naar het dorp waar de orphanage toe behoort.) Ze waren uitgelaten. Ook zo leuk om eens alle ouderen bij elkaar te zien. De spelletjes die ze doen, de lol die ze met elkaar hebben, niet gestoord door de kleintjes. Wat een heerlijke groep kids! Dat was echt enorm genieten, en zeker niet alleen voor hun.

Na een paar uur bij de boom (hij was idd enorm!!!), een picknick ter plekke van brood met gebakken ei (krijgen de kinderen hier ook nooit. Ze eten altijd ter plekke en dan is een lokale maaltijd goedkoper dan brood en ei) weer allemaal in het busje gestouwt. En wat een plezier was die terugreis. de heenweg was misschien nog wat onwennig, terug gingen ze los; de volledige 1,5 uur hebben ze gezongen, geklapt dat het een lieve lust was. Het swingde de pan uit. Echt! Wat een plezier. Als we door een dorpje reden werden heel wat hoofden naar ons omgedraaid, en deze keer niet vanwege de obruni (blanken) Zelfs de politie die stond te controleren (hoeveel mensen er in de bus zaten) werd er vrolijk van en liet ons doorrijden. Wat heerlijk dat we dit hebben kunnen doen!

Kortom, we hebben het echt steeds meer naar onze zin. En dan komt ook het einde alweer in zicht. Nog 3 nachtjes slapen en dan nemen we afscheid van deze geweldige kids!