Weer thuis

Gisteren zijn we weer thuis gekomen. Raar om weer hier te zijn. Alles is hetzelfde gebleven (hoewel het huis er wel heel erg netjes uitzag ;-) ) en toch is het een beetje anders. Wat eerst opviel in Ghana valt nu op in Nederland: de straten zijn zo prachtig glad geasfalteerd, het is schoon hier, (bijna) niemand zegt meer hallo of goeie morgen. Ineens zijn we weer anoniem, gewoon twee mensen die hier rondlopen net zoals vele anderen.

Eigenlijk was het al raar toen we afscheid hadden genomen van het weeshuis. We lieten ze achter, niet wetend of er eten voor de volgende dag zou zijn. De hoofdmaaltijden voor de kinderen kosten ongeveer 2,50 per dag. Maar dat voor 80 kinderen maakt toch 200 euro per dag. Het is bijna niet uit te leggen wat honger doet met 80 kinderen. Het is niet alleen het gevoel van een lege maag, wat al heel erg is. Maar als je honger hebt wordt je ook sjagerijnig. De sfeer wordt dus na 1 overgeslagen maaltijd al grimmiger. Er gaan kinderen huilen en jammeren. Er ontstaan meer onenigheden en de kinderen worden feller. Twee kinderen kun je nog afleiden misschien, maar 80?! 3 schoolklassen vol met kinderen die niet blij zijn. Krijg je al een beeld? Natuurlijk hebben we hard geprobeerd om er wat aan te doen. Maar voor hoe lang? Ik heb geen antwoord. Het probleem is nog lang niet opgelost. Hopelijk is dat wel het geval met het drinkwater. Want als de kinderen uit de rivier blijven drinken wordt de kans op vervelende ziektes steeds groter, en geld voor medicijnen..... Nou ja, het zal je duidelijk zijn. Dus nadat we alle zeilen bij hadden gezet om e.e.a. te regelen heb ik geprobeerd het los te laten. Het blijft echter raar dat ik hier ben, mijn leven weer op pak, zonder hen.

We zijn naar de Volta regio gegaan. Het volta meer is een enorm meer waar Ghana al zijn electriciteit (en drinkwater) vandaan haalt. Een prachtig gebied. Groen, als het grootste deel van Ghana, rustig en bergachtig. Vooral door de rust een gebied dat heel anders aan doet als de plekken waar wij tot dan toe geweest waren. We hebben wat gewandeld in de omgeving daar en gezwommen onder een waterval van 63 meter hoog. Ik had verwacht dat het water na die afstand met zoveel geweld het water in plonst dat het pijn doet op je hoofd. Dat bleek een groot misverstand. Hoe dichter ik het water dat naar beneden stortte naderde hoe harder het begon te waaien en te 'regenen'. Dat was het meest opvallende; de 'wind'. Onder de waterval voelt het als een fikse regenbui. En de kou viel best mee! Eigenlijk was het de beste douche die ik in weken gehad had :-)

Vervolgens zijn we afgereisd naar het strand; Kokrobite. Ingecheckt in een leuk, gezellig hotel en nog 4 dagen strand vakantie gevierd. Boeken gelezen, gezwommen, Joris heeft gesurft etc. Er was regelmatig live muziek bij de bar: reggea, afrikaans, trommels, dans en heel veel heel vriendelijke mensen. Eigenlijk was het alles wat een gewone vakantie verlangt. En toch was het dat niet. Ik denk dat je Ghana moet beleven. Het is raar om daar gewoon te gaan zitten en 'vakantie' te vieren. Of misschien is dat wel onze perseptie na alles wat we gedaan en gezien hebben.

En... wat blijft ons dan bij van Ghana? Allereerst de relaxedheid. Ik ben nog steeds blij met de les van de kok, de eerste dag: Ghanezen wachten niet; ze ontmoeten en beleven. Wat een enorm waar woord. Het grappige is dat we allebei ook niet het gevoel hebben zoveel gewacht te hebben. We hebben inderdaad ervaren, beleeft en ontmoet (en soms extra gelezen..) En de Ghanezen zelf: wat een vrolijk, hartelijk, warm en belangstellend volk! Ondanks alle troep en armoede waar ze in leven eigenlijk altijd behulpzaam. De soiale samenhang is zo groot daar! Daar zouden we hier een voorbeeld aan kunnen nemen. Langs elkaar heen leven is zo vreemd, dat kunnen ze zich niet eens voorstellen, geloof ik.

En dan de kerkdienst van de Presbytarian church. Als we die hier hadden was therapie overbodig denk ik zeker te weten. Behalve gezongen en gedanst wordt er tijdens een deel van de dienst door elkaar geklapt en geschreeuwd en gepraat (met gesloten ogen) Door de herrie (die je zelf ook maakt) is onverstaanbaar wat je buurman zegt. Iedereen laat daar pijn, verdriet, woede en zonde los. En god schenkt vervolgens vergeving. Zo bijzonder om mee te maken!

Ook blijft me bij hoeveel kleine kinderen eigenlijk al zelf kunnen. Wat verwennen en beschermen we onze westerse kinderen veel. Bijna tot het zielige toe, als je vanuit Ghana kijkt. Kinderen van 3 in een buggy met een tuitbeker in hun mond? Je gaat je er bijna voor schamen. Gewoon van de borst naar een beker. En luiers heb ik bijna niet gezien daar. (hoewel in het openbaar poepen en plassen ook zeker nadelen heeft...) Kinderen van 3 'knipten' hun nagels met van die ouderwetse scheermesjes. (De eerste keer dat ik dat zag bracht ik verschrikt het mesje terug naar de leiding. Daarna zag ik het zoveel dat ik het geaccepteerd heb als ik dat erbij hoort. Ik heb in die drie weken geen kind met snijwonden gezien) Ze hielpen met het kookvuur etc etc. Kortom, kinderen zijn niet dom en kunnen heel veel. Geen wonder dat ze 'ongedurig' worden hier. ;-)

We nemen een heleboel fijne herinneringen mee naar huis aan mensen en kinderen die we ontmoet hebben (Joris heeft de hand geschut van een Ghaneze pofvoetballer, die de hand heeft geschut, en gevoetbalt heeft met Messi)

En dan drinkt aan het einde van de reis ook de vraag zich op wat wij hebben gebracht. Problemen hebben we niet opgelost. Maar als ik terug denk aan die stralende gezichten als we knuffelden, spelletjes deden, voor lazen, grapjes maakten, pannekoeken aten. Of aan het gezang in het busje waar we mee naar de dikke boom reden, dan denk ik dat we wel degelijk een verschilletje hebben gemaakt. Misschien niet voor allemaal, maar zeker een paar kinderen en ook volwassenen zijn blij dat we geweest zijn. En dat is nog afgezien van het feit dat Pamela over een tijdje zelfstandig kan lopen, dat er na een week geen zieke kinderen meer waren, dat ze weer schoon water drinken, dat ze een paar maaltijden hebben gekregen die ze anders hadden overgeslagen, Dat Martha's malaria onder controle was, er nu een veilige schutting staat etc etc.

Hadden we beter het geld van de reis kunnen overmaken? Nee, dat denk ik niet. Buiten dat we dat zo wie zo niet gedaan hadden denk ik dat onze ervaring meer doet dan geld storten. Al is het maar omdat ze van ons de komende tijd nog geld gaan ontvangen. Of omdat wij onze verhalen vertellen en anderen meer begrip geven van wat er gaande is in Ghana.

Ondertussen is onze eerste was gedraait. Ik denk dat ik nog nooit zo vies van vakantie ben thuis gekomen als deze keer. De tassen zijn uitgepakt en de sporen van de reis worden langzaam uitgewist. Het dagelijks leven gaat weer beginnen. Als je meer wilt horen van ons Ghana avontuur, vraag gerust. We vertellen er graag over.

Warme groet,

Pauline en Joris

Afscheid

En toen was de dag van vertrek aangebroken. Wat kan je van kinderen gaan houden in 3 weken. 3 weken? Het is nauwelijks voor te stellen dat we drie weken geleden pas aan kwamen! Ook de laatste week is weer vol van ups en downs geweest. Het was zo leuk met de kinderen (meestal) Ik (we) heb(ben) zoveel lol met ze gehad. Zo is er een meisje, Zoe genaamd, van 6 jaar. Een feest is ze. 's Ochtends vraag ik aan haar: " hoe gaat het met jou? 'Geeeel goed' antwoord ze dan met een grijns van oor tot oor. Haar mimiek is zo geweldig dat ze acteur zou moeten worden. Ze is een sterke power meid. En een genot om om je heen te hebben. Dan is er Loveshar, een geweldige meid van 9 met een houten been. Altijd vrolijk, komt regelmatig even een knuffel halen en is altijd bereid de kleineren te helpen. Yvonne, 8 jaar, vind het best moeilijk om mij te delen af en toe. zij is altijd in voor spelletjes als hinkelen, touwtje springen, elastieken e.d., en is helemaal gelukkig als ik verhaaltjes voorlees. Obruni en Noah, twee jongetjes van ongeveer 2 jaar, wat hebben die een lol als ik ze op schoot neem en 'ik heb m'n wagen volgeladen' met ze doe. Of ze in hun nek 'zubbr' (dat is een soort geluidje maken) Of als ik ze in het rond slinger tot ze als dronkemannetjes rondlopen. Ze gieren het uit. Christian, die vorige week gebracht werd met zijn zusje. Hij was zo stil de eerste week. Nu verteld hij me met zijn zachte stemmetje allerlei dingen in het Twi (fante, hun taal) terwijl zijn handje stevast de mijne zoekt. Ik praat terug in het nederlands, want het maakt niet uit wat ik zeg, zolang ik er maar ben. Joshua, een jongen van ongeveer 9, die steeds weer even onder mijn arm kruipt. Maile, een jongen van 12 die graag even komt knuffelen. Pamala die we naar het hospitaal brachten, en Martha, een schat van 12, die malaria bleek te hebben maar zich groot hield totdat ik haar meenam naar de dokter. Haar stille tranen zullen me lang bij blijven. Het zijn er veel te veel om op te noemen. Joris heeft met ze gevoetbalt, gestoeid, geknuffeld, gespeeld, gerend. En misschien is dat wel het allerbelangrijkste dat je als vrijwilliger brengt. Deze kinderen zijn niet gewent te knuffelen, daar hebben de werkers doorgaans geen tijd voor/kaas van gegeten. En juist het fysieke, lichamelijke contact en het spelen met elkaar werd zo enorm gewaardeerd door de meesten. Dat hebben we in ieder geval gebracht. En beiden zijn we van ze gaan houden.

Gisteren hebben we afscheid genomen met pannekoeken en balonnen even was het een enorm feest voor alle kinderen. Tot vanochtend. Toen bleek er geen eten meer te zijn voor de kinderen. Ook is er geen drinkwater meer (de pomp is kappot) Wat was ik gefrustreerd: waarom vertellen ze me dat allemaal niet? Dan had ik geen pannenkoeken gebakken maar rijst voor ze gekocht, of de pomp vervangen! Hoe kun je weggaan als er kinderen huilen van de honger? Niet dus. Rijst gekocht, wat dingen voor de saus en rond 12 uur konden ze iniedergeval hun magen weer vullen. Voor vanavond en de komende twee weken hebben we iets geregeld met de foundations zodat ze voorlopig weer blije kinderen kunnen zijn.

Gelukkig is het me vanmorgen gelukt om een goed gesprek te hebben met George. Hij heeft een tijd voor de orphanage gewerkt als boekhouder, vader, aanspreekpunt etc etc, maar werd ontslagen omdat hij te duur was en vervangen door een mijns inziens compleet niet capabele kracht. Hij is langs blijven komen en contact blijven houden. We hebben gesproken over wat er mijns inziens hoed en niet goed ging/gaat in Nyameke en het ziet er naar uit dat hij terug gaat komen. Gelukkig. Ondertussen heb ik dus contact met allerlei mensen die het weeshuis steunen en/of een warm hart toe dragen. Ik hoop en vertrouw er op dat het tij gekeerd wordt en de kinderen niet meer zonder eten, drinkwater en medische zorg zullen zitten in de toekomst. Laat me tegelijkertijd ook helder zijn over de bewondering die ik voor een heleboel mensen heb daar. Madam Charity heeft 15 jaar geleden het weeshuis opgestart met 4 kinderen. Dag en nacht is ze aanwezig. Ze slaapt, eet, drinkt met de 80 kinderen en ze is 70! De werkers zijn ook dag en nacht beschikbaar, geen vakantie of weekend vrij, en ze doen wat ze kunnen met de beschikbare middelen. Leerkrachten niet uitgezonderd. Dus afgezien van een paar volwassenen die ik liever mijdt, niet snap en of niet helemaal vertrouw doen ze allemaal hun best.

Enfin, na deze enerverende ochtend hebben de kinderen ons 'uitgezongen'. Met een lach en wat tranen hebben we ze achter gelaten. Nu zijn we weer terug in het zelfde hotel als waar we de eerste nacht in Ghana verbleven. Toen moest ik wennen aan alle geluiden die de hele tijd overal klonken. Nu voelt de stilte oorverdovend. Toen vond ik de koude douche niet prettig, nu voelt die weldadig na ons gepoedel met emmertjes. Wat een wereld van verschil hebben de afgelopen 3 weken ons laten ervaren.

Komende week reizen we nog wat door Ghana en volgende week keren we terug naar Nederland. En wie weet komen we ooit nog eens terug naar Nyameke orphanage

Het wordt steeds leuker!

Het heeft even geduurd voordat we echt onze draai hadden gevonden, maar uiteindelijk dus toch de laatste week hebben we echt heel veel plezier hier. Joris kon met het voetballen gelijk lekker meespelen, maar zelfs voetballen gaat vervelen als dat het enige is wat je doet. Nu ravot, stoeit, knuffelt hij wat af met de jongere kinderen en kletst hij er op los met de oudere.

Nog steeds wassen we heel wat af (Ik heb zowaar eelt op mijn handen gekweekt) en eigenlijk is dat wel lekker. Het geeft structuur aan de dag. En het is best fijn iets te 'moeten' doen. Want de rest moeten we eigenlijk allemaal zelf bedenken. Juist dat maakte dat het wel even zoeken is geweest in het begin.

Nu wordt het dus eigenlijk pas echt leuk. Met enige regelmaat hebben we een creatieve middag. De kinderen zijn daar eigenlijk allemaal dol enthousiast over. Gelukkig had ik heel veel vouwblaadjes en stiften meegenomen. Samen met de lijm en scharen is dat eigenlijk al genoeg. We hebben monstertjes, kraanvogels, peper en zoutvaatjes etc. gemaakt. Maar ook gewoon tekenen en kleuren vinden ze heerlijk. Daar kan ik echt helemaal mijn ei in kwijt; ik vind het heerlijk zo met ze bezig te zijn, en ook Joris heeft het dan naar zijn zin.

Een ander ding waar ze wild van worden is voorlezen. De bibliotheek zit hier altijd op slot totdat een (bijna) volwassene tijd heeft om met de kids te lezen. Guess what, dat gebeurt dus zelden. Dus... Zodra ik om de sleutel vraag 's middags verzamelen zich al kinderen om mij heen. Dan loop ik naar de bibliotheek om de deur te openen. De ervaring heeft me inmiddels geleerd dat het goed is een iets ouder kind als deurwachter aan te wijzen, want het liefst zouden ze met z'n allen naar binnenstormen en alle boeken uit de kast bekijken. Ik ga dus met een paar kinderen naar binnen en dan zoeken we een boek uit (liefst binnen 2 minuten, anders wordt het wel heel zwaar voor de deurwachter) tegen de tijd dat ik onder de boom heb plaats genomen buitelen er ten minste 15 kinderen over elkaar en over mij heen. Ik heb geprobeerd ze een kring te laten maken, maar dat is onbegonnen werk. Dus laat ik ze maar, zolang ze mij wat ruimte geven en een beetje stil kunnen zijn. Hoe dan ook; dat leesuurtje wordt enorm gewaardeerd! En zo hebben onze dagen dus ook eat meer vorm gekregen en genieten we steeds meer van het leven hier.

Overigens ben ik de kok uit het hotel van de eerste 2 dagen heel dankbaar voor zijn les over het wachten (dat doen ghanezen niet; als een trotro 2 uur later vertrekt ontmoeten ze mensen, beleven ze dingen) Ik zit hier regelmatig te 'beleven' en te 'ontmoeten'. En dat is eigenlijk best lekker. (Want GMT staat hier idd voor Ghanian maybe time)

Omdat een aantal van de oudste kinderen (14,15, jaar) al vakantie hadden terwijl de jongeren nog naar school moesten (en geopperd werd dat Joris en ik eigenlijk ook Big Tree, hier in de buurt zouden moeten bekijken) leek het me een leuk idee die oudsten mee te nemen als een soort excursie/schoolreisje. Mn ook omdat een aantal van deze groten veel meehelpen in de orphanage. Ze maaien gras met een kapmes (heel zwaar werk) kappen hout voor het vuur, halen de hele dag door water voor alle was momenten, voor de keuken en het drinken, en nemen waar nodig de kleintjes onder hun hoede. In de eerste instantie zouden er ongeveer 10 kids meegaan. Dat zijn er 26 geworden (leeftijd 11+ zeg maar). Met Atta (een soort begeleider/vader hier) Joris, ik, de bestuurder en doorman (dat is de man die de schuifdeur van de bus bedient als hij dienst doet als lijnbus, ook wel conducter genoemd) dus 31 mensen. Allemaal tegelijk in zo'n trotro. Dat was stapelen dus. En de rit bleek ongeveer 1uur en 40 minuten te zijn!! Dat alleen was al een belevenis.

Voor de meeste kinderen was het de eerste keer dat ze ergens naar toe gingen. (Anders dan naar het dorp waar de orphanage toe behoort.) Ze waren uitgelaten. Ook zo leuk om eens alle ouderen bij elkaar te zien. De spelletjes die ze doen, de lol die ze met elkaar hebben, niet gestoord door de kleintjes. Wat een heerlijke groep kids! Dat was echt enorm genieten, en zeker niet alleen voor hun.

Na een paar uur bij de boom (hij was idd enorm!!!), een picknick ter plekke van brood met gebakken ei (krijgen de kinderen hier ook nooit. Ze eten altijd ter plekke en dan is een lokale maaltijd goedkoper dan brood en ei) weer allemaal in het busje gestouwt. En wat een plezier was die terugreis. de heenweg was misschien nog wat onwennig, terug gingen ze los; de volledige 1,5 uur hebben ze gezongen, geklapt dat het een lieve lust was. Het swingde de pan uit. Echt! Wat een plezier. Als we door een dorpje reden werden heel wat hoofden naar ons omgedraaid, en deze keer niet vanwege de obruni (blanken) Zelfs de politie die stond te controleren (hoeveel mensen er in de bus zaten) werd er vrolijk van en liet ons doorrijden. Wat heerlijk dat we dit hebben kunnen doen!

Kortom, we hebben het echt steeds meer naar onze zin. En dan komt ook het einde alweer in zicht. Nog 3 nachtjes slapen en dan nemen we afscheid van deze geweldige kids!

Iedere dag weer een belevenis.....

Afgelopen weekend zijn Joris en ik er even tussenuit geweest. De reis (voor het eerst zonder begeleiding) was al een belevenis op zich. Om te beginnen is het hier redelijk zinloos om te vragen hoeveel kilometer het is naar je bestemming. Grote delen van de wegen zijn namelijk wel geasfalteerd, maar vervolgens zo beschadigd dat het meestal aardig wat rijvaardigheid vereisd om om de gaten heen te rijden. Op sommige stukken kun je zelfs beter naast de weg rijden. Dat maakt dat, hoewel je hier rechts hoort te rijden, we ook regelmatig aan de overkant van de weg rijden. En natuurlijk gaat de vaart er aardig uit als je van links naar rechts moet hobbelen. De juiste vraag is dus: hoe lang duurt het om daar te komen. En ook dat is, zeker als je moet overstappen niet echt te zeggen. De tro tro (busje) vertrekt erg onregelmatig. Zo hebben we in het weekend op een gegeven momet 2,5 uur in een trotro gezeten voordat hij vertrok.

Enfin. We hadden behoefte aan een wat prikkelarmere omgeving. Het werd Kakum national park. Inderdaad een stuk rustiger. Geen krekels 's nachts en een douche! Warm stromend water hebben ze hier volgens mij nergens, maar zelfs een koude douche voelde weldadig na het badderen met emmertjes water. De volgende dag hebben we Elmina castle bezocht. Het ford dat de nederlanders gebruikten om slaven door te sluizen naar de rest van de wereld. Indrukwekkend!

Bij terugkomst wachtte ons een nare verrassing. In een vorige blog had ik geschreven over Fie, het jongetje dat niet kon praten. Hij bleek afglopen zaterdag een eindje verderop in de rivier te zijn gevonden. Verdronken. Iedereen hier was ontdaan. Wij ook. Fie was een lief jongetje wat een week voor ons was aangekomen. Achtergelaten door niemand wist wie. Hij was nog wat verlegen toen wij aankwamen, maar op een of andere manier kreeg ik makkelijk contact en heeft hij de eerste dag de hele tijd aan mijn hand gelopen. Ook daarna zochten we elkaar steeds op. Ook Joris had een zwak voor hem. Helaas is de operatie dus niet meer nodig.

Omdat ook in Ghana kinderen niet horen te verdrinken werd madame Charity (moeder/oprichtster van het weeshuis) gearresteerd. Maandag bezochten we haar in de cel. Nou, dan hebben nederlandse gevangenen het best luxe. Gelukkig was de volledig lege cel wel schoon. Mensen kunnen het politiebureau in en uit lopen. Dat maakt het al met al een best 'gezellige' plek. Omdat zij zelf voor eten moet zorgen ( wel fijn dus als je conectie's hebt als je in de cel beland) hebben we 10 cedi (3 euro) voor haar achter gelaten.

En dan zijn we nauwlijks bekomen van dit avontuur, stopt er dinsdag een auto op het terrein. (Madam Charaty is ook weer vrij) Twee mannen stappen uit met drie kinderen. De jongste man is duidelijk aangedaan. Er staat een groepje volwassenen te praten met elkaar. De oudere man maakt zich los uit het groepje en komt naar mij toe als ik langs loop. Hij stelt zich voor als de oom van de jongere man. De vrouw van zijn neef is vanmorgen verdwenen. Men weet niet waar ze is. De man moet nu voor zijn 3 kinderen zorgen, maar moet ook werken. Omdat ze geen andere mogelijkheid zien hebben ze besloten de jongste twee, een meisje van nog geen jaar en een jongetje van nauwlijks 2 hier achter te laten. De oudste dochter gaat al naar school en kan daarom bij hem blijven. Het is hartverscheurend te zien hoe dit gezinnetje uit elkaar getrokken wordt. Het kleine meisje gilt en krijst, de oudste probeert haar zusje vast te houden, het jongetje is heeel erg stil en kijkt angstig om zich heen. En de vader, die weet zich duidelijk geen raad. Het huilen staat hem nader dan het lachen. Het afscheid is voor iedereen zwaar.

Ondertussen zijn we weer een dag verder. De twee nieuwe kindjes lijken zich al wat neer te leggen bij de nieuwe situatie. In ieder geval zie ik ze spelen en lachen. Vandaag hebben we ook de omheining verbeterd. Er zijn nieuwe poorten in de omheining geplaatst om te zorgen dat allen (kleine) kinderen op het terrein blijven. dat maakt de omgeving al een stuk veiliger.

Ook wij gaan voor de bijl.......

Zoals ik al schreef is alles hier anders. Wat ik, geloof ik, niet vertelde is dat dat het juist ook erg interessant en indrukwekkend maakt. Ik zou bijna zeggen leuk, maar dat is een beetje een raar woord in deze context. We genieten er van! Dat in ieder geval wel. De kinderen zijn erg nieuwsgierig en komen graag bij ons zitten. Het maakt dan niet uit wat we met ze doen. Joris blaast bijv. op zijn handen of een grassprietje en gelijk vormt zich een groepje met kinderen die dat willen leren. Of hij voetbalt, of gooit over met een tennisballetje. Alles wordt even enthousiast ontvangen. "Papagaaitje leef je nog" bleek een van onze voorgangers ook met ze gedaan te hebben. Dus het "iadea" werd meteen vrolijk meegezongen. Ik ben druk bezig een liedje over een magisch bed te leren in het Twi (de taal die ze hier spreken). Ik hoop het goed te kunnen zingen als we hier vertrekken. Kortom, tussen de enorme berg wasgoed (met de hand, op een heel laag krukje, in een grote metalen tobbe met rivierwater), de afwas en het wassen van 25 kinderen hebben we het hier erg goed (tijdens trouwens ook!!!!!)

En, zoals ik al zei, ook wij gaan voor de bijl. Tijdens het wassen en knuffelen van de kinderen merkte ik dat een flink aantal van hen erg warm was. Ze bleken ziek te zijn. En niet zo'n beetje ook. Het regenseizoen is net begonnen en dat maakt dat het aantal bacterien en (malaria) muggen erg toeneemt en daarmee ook het aantal zieke kinderen. Geld voor medicijnen bleek er niet te zijn dus zijn Joris en ik met Abu afgereisd naar het dichtstbijzijnde stadje om samen met een verpleegster die hier een bekende gast is medicijnen te gaan kopen. Voor ongeveer 50 euro krijgen 30 kinderen antibiotica, extra vitamine, en waar nodig paracetamol en wat spul tegen buikloop, overgeven en hoesten. Dat leek mij de moeite waard.

Daarmee zijn we er echter nog niet. En dus ga ook ik een beroep doen op vrienden, familie en ieder ander die dit leest. Er is bijvoorbeeld een meisje van bij a 5 jaar dat hier rond hinkelt. Ze kan haar ene voet niet gebruiken, alleen als ze stilstaat leunt die een beetje op de grond. Ze heeft een operatie nodig om haar knie, onderbeen en voet weer recht te zetten ( het lijkt voor mij als leek alsof het na een trauma scheef is gegroeid allemaal). deze operatie kost ongeveer 30 euro. Daarna zal ze weer kunnen lopen. Ik heb beloofd dat ik dat, met of zonder hulp zou betalen. En ook de operatie van een jongetje van ongeveer 2 en half. Hij praat niet. Hij is erg klein en lijkt verlegen. Hij is nog maar net in het weeshuis, achtergelaten op straat. Niet te achterhalen waar hij vandaan komt. Ze vermoeden dat met een operatie aan de tongriem Fi weer zal kunnen praten. Ik heb aangeboden om ook met hem naar een ziekenhuis te gaan om de mogelijkheden te onderzoeken. De prijs daarvan is nog niet bekend.

En dus hierbij mijn vraag of je, als je dit leest een donatie wilt doen. Er is nog wel het een en ander dat ze hier echt nodig hebben/ heel erg zouden waarderen. Meer medicijnen niet in de laatste plaats. Het is echt waar; voor 0,80 euro heeft een kind een antibiotica kuur. Alle beetjes zijn dus heel erg welkom. Je kunt je bijdrage storten op: NL 81 ABNA 0534639143 tnv P Eisenga ovv Nyameke. Als je wilt dat het op een specifieke manier besteed wordt vermeld dat er dan even bij. En natuurlijk alvast heel erg hartelijk dank!!

Zo, nu ik dat gehad heb, kan mijn volgende blog weer gewoon over onze belevenissen gaan. Dat vind ik veel leuker om over te schrijven. (Hoewel ik ook heel graag schrijf hoe dat meisje weer loopt na de operatie, denk ik. Laten we hopen dat we dat nog kunnen zien ????) Ik plaats overigens niet al mijn reis-mee-blogs op facebook. Vind je het wel leuk om ons te volgen, laat dan even je mailadres achter in de mailinglist of geef even een seintje, dan regelen we wat.

Hoe dan ook; een heel hartelijke groet uit een indrukwekkend Ghana,

Pauline ????

Nyameke orphanage

Vanmorgen vertrokken we rond 9 uur uit het hotel. 2 dagen hebben we Accra, de hoofdstad mogen beleven onder streng toezicht van Grace, mama Tina, William (The onmisbare driver), en Francesca. Ondanks de begeleiding (of misschien dankzij) had ik toch het idee dat ik een aardige indruk had van Ghana, en wat ik zag beviel me.

En toen sloegen we, na een uur of zo door een waanzinnig en groen landschap te zijn gehost, in een klein dorpje, een nog kleiner weggetje in. 'We zijn er', zei mama Tina. Ineens was daar die enorme spanning. Shit, waar zijn we aan begonnen?! Ik barste in lachen uit. 'Help', dacht ik nog, maar het handendrukken met mijn 'vroenden' voor de komende weken was al begonnen. ook de kinderen kwamen al snel kennismaken. Er zijn er maar liefst 85 in dit project!!

Gelukkig houden (bijna) alle kinderen van voetballen. Dus Joris had z'n draai snel gevonden. Maar tjonge jonge, wat is dit een andere wereld. Ook hierbij is een beschrijving geven een lastige opgave. Welk onderwerp je ook pakt, het is anders als alles wat we kennen. De gemiddelde leeftijd van de leerkrachten hier is 18- 20 jaar. (Dat is niet helemaal waar, er werkt 1 leraar die ik rond de 50 schat. Bij het gemiddelde heb ik die weg gelaten). Ze krijgen minimum, minimumloon en doen het werk omdat ze hard voor de kinderen hebben. Na schooltijd zikn deze leerkrachten toezichthouder of speelkameraad en 's avonds helpen ze met huiswerk. De kinderen tot ong. 6 jaar worden 's ochtends om 6 uur gewassen. (De ouderen doen dat zelf) met water uit de rivier/beek iets verder op. Dan eten alle kinderen samen rijstepap die wordt gekookt op een houtvuur. Om 8 uur zijn ze dan (vanaf 4 jaar) klaar voor school. Ze beginnen samen met een gebed om vervolgens allemaal hun lokaaltje op te zoeken. Rond 13 uur wordt er geluncht met bonen of iets dergelijks en vanaf 3 uur zijn de kinderen vrij.

Om 5 uur begint het wasritueel opnieuw zodat om 6 uur het avondmaal genuttigd kan worden. Nog even huiswerk maken en naar bed. Dat is het dagelijks ritueel. Het is niet ingewikkeld, en voor nederlandse begrippen best logisch. Tot je de situatie hier ziet. Voor het wassen bijvoorbeeld hallen een stuk of 4 jongetjes van een jaar of 8 water uit de beek wat ze in grote emmers op hun hoofd dragen Naar de wasplaats. Daar worden kindjes ingezeept en afgespoelt. Mijn taak was het om ze te drogen. Zo'n 20 kindjes met 1 handdoek die ik om de 5 kindjes weer even uitwring. De schone kleren komen uit een enorme wasmand waar van alles en nog wat in zit. Het ene kind krijgt een blousje, het andere een truitje en dan duiken we nog eens de wasmand in opzoek naar een passend broekje. Is ie er niet? Dan nu maar even zonder. Dit gaat over de kleintjes hoor. De groteren hebben een paar eigen kleren (die overigens ook van eigenaar kunnen wisselen, heb ik begrepen).

Er is zo ontzettend veel te vertellen. Ik laat het nu even hierbij. Morgen ochtend om 6 uur help ik immers weer de kinderen te wassen. Nu eerst, omringt door krekel getsilp in slaap proberen te komen

ps. Ik vind het leuk om reacties te krijgen.

Pps. Foto's verwerken in dit blog is best lastig (het gaat heeeeeel langzaam). Als je benieuwd bent, laat ik je graag meer zien als ik weer thuis ben.

We zijn er!

Ja ja, het is echt allemaal gelukt; we zijn in Ghana!! Bij de douane in Ghana was het nog even spannend. Je wordt nl voordat je Ghana binnenkomt door een warmtecamera gescand. Joris mocht niet het land in; hij was veel te heet. De health department was gelukkig eerder bezorgd en betrokken dan afwijzend. Na wat gepreet en het invullen van wat formulieren mochten we toch het land in. Pfff, het zal je maar gebeuren dat je terug gestuurd wordt...

Enfin, we zijn er dus. Wat een heerlijk land!!! Voor zover je dat kunt beoordelen op de eerste dag natuurlijk. Werkelijk alles is anders hier. En wat een genot is dat!!!!! Het enige lastige is om dat allemaal goed te beschrijven via internet op mojn telefoon. Waar zal ik beginnen? En kort en krachtig is onmogelijk.

Ghana leeft, dat is het eerste wat opvalt. Zeker vanaf een uur of vier zij. Overal mensen, kinderen en geluid/muziek. De straten zijn bezet door verkopers met of zonder kraampje, of spelende kinderen, hier en daar een kip of een geit etc. Muziek schalt uit boxen van een of ander kraampje of auto. De straat en de kraampjes zijn nl plekken om elkaar te ontmoeten, en dat is waar het leven om draait.

Ik sprak een tijdje met de kok van ons hotel (we zijn bezig met introductiedagen, morgen gaan we naar het project). Ik vroeg hem hoe de Ghanezen dat deden, dat wachten. je mag er hier namelijk van uit gaan dat niets op tijd gaat. De bus van 10 uur kan ook om 13.15 vertrekken. dan moet je als ghanees toch heel wat tijd wachtend door brengen. Hij keek me heel erg verbaasd aan. 'Nee,' zei hij, ' een ghanees wacht nooit. Wij ontmoeten andere mensen, we praten, we beleven'

Punt voor Ghana, dacht ik....

Nog twee nachtjes

Het is bijna zover, nog twee nachtjes slapen en dan vertrekken we.

Eigenlijk waren de afgelopen twee weken van voorbereiding al een belevenis op zich. Omdat we nogal op het laatste moment besloten deze reis te ondernemen hebben we ons niet echt in de voorbereiding verdiept. De gevolgen daarvan bleken al snel; we leerden al doende, zeg maar.

Het visum en de inentingen leken me wel twee noodzakelijke dingen om op tijd te regelen. Dus belde ik eerst de dokter. Daar bleken ze tegenwoordig een heuse reisadviseuse in dienst te hebben. En gelukkig maar! Deze vrouw heeft onze reis gered. De gele koorts prik bleek namelijk 10 dagen voor de reis gegeven te moeten worden. Op het moment van mijn eerste telefoontje hadden we nog slechts een paar dagen om dat te regelen. Tegelijk zocht zij even voor ons uit wat er nog meer geprikt moest worden. Vooral voor Joris was dat een heleboel. Hebben we de afgelopen jaren een terughoudend inentingsbeleid gevoerd, nu plukte hij daar de vruchten van. Beide armen, beide benen, en een bil werden onder handen genomen.

En dat op de dag dat we eigenlijk onderweg waren naar Den Haag om onze visa te regelen. Het duurt namelijk minimaal 4 werkdagen voordat die in orde zijn, was ons verteld, dus ook dat leek me belangrijk om op tijd te regelen. De voorzienigheid besloot echter anders. Na nog geen 20 minuten leek het wegdek ineens wel erg onregelmatig: we hadden een lekke band. Dus daar stonden we, in de hitte, op de snelweg, wachtend op de wegenwacht. De wegenwachtman bleek een afrika reiziger te zijn; hij vergaste ons, tijdens het wachten op de sleepauto, op allerlei geweldige verhalen over de gevaren en gruwelen van afrika. En ik Joris steeds maar voorhouden dat dat niet voor Ghana gold..

Gelukkig maar, bleek later. Want terwijl wij best een beetje in spanning zaten of de visa in een week te regelen waren, belde Kevin, van Travel Active (onze reisorganisator) Ze hadden nog een kopie van het een of ander nodig om de aanvraag voor het visum in orde te maken. Slik, had ik nog iets nodig voor de visum aanvragen? Als we geen lekke band hadden gekregen waren we dus voor niets naar Den Haag gereden? Was dat allemaal nog wel op tijd te regelen dan? Thank God for the internet.... De papieren waren gelukkig via mail snel geregeld. Daarbij bleek ook nog dat je met een beetje bij betaling de visa ook meteen kon meekrijgen. Het was nog even spannend of ze ook kopieen ipv originele brieven van de organisatie's zouden accepteren, maar na 3 uur op de ambasade te hebben rondgehangen kwamen we helemaal happy, met de visa, naar buiten.

De rest van de week hebben we nog wat cadeautjes gekocht voor mama Tina (die ons daar opvangt) en de gastgezinnen. Natuurlijk hebben we ook van alles voor de kinderen van Nyameke orphanage; pennen, springtouwen, stiften, balonnen, ballen, etc, etc. Ik heb begrepen dat er vaak nog allerlei dingen nodig zijn die je beter daar kunt kopen (pijnstillers, slippers, verf om de gebouwen te schilderen etc. Geld daarvoor is zeer welkom ;-)

Zolangzamerhand zijn de tassen in gepakt. Gelukkig blijkt 23 kilo toch nog heel erg veel te zijn, zodat alle cadeutjes ook echt mee kunnen. Wij zijn er klaar voor. Ons volgende bericht komt dus ook (afhankelijk van de verbindingsmogelijkheden) vanuit Ghana!

Fijne vakantie!